Έφτασε στην εξώπορτα της πολυκατοικίας του και άνοιξε την τσάντα. Έβαλε το χέρι και ψαχούλεψε για τα κλειδιά. Δεν τα είχε πάρει μαζί. Χτύπησε το κουδούνι. Από το ηχείο ακούστηκε η φωνή της μάνας.
- Ποιος είναι;
- Έλα μάνα, εγώ είμαι, ξέχασα τα κλειδιά.
- Πάλι βρε αγόρι μου; Άνοιξε.
Άκουσε το γνώριμο ήχο του κουδουνιού και έσπρωξε την ταλαιπωρημένη πόρτα. Στα αριστερά του ένα χαλί πολυκαιρισμένο, στα δεξιά ένας καχεκτικός φίκος εσωτερικού χώρου, ο Φώτης, όπως τον είχε ονομάσει όταν συνειδητοποίησε ότι το φυτό, μέχρι τη στιγμή που κάποιος θα αποφάσιζε να το πάρει από εκεί και να το βγάλει από τη μιζέρια του, δεν θα ξαναέβλεπε ήλιο. Άσε που είχε την υποψία ότι εκείνος ο κατεστραμμένος τύπος που πήδαγε τη δημοσιογράφο του δευτέρου τον κατουρούσε συστηματικά κάθε φορά που γυρνούσε μεθυσμένος στις 6 το πρωί. Αυτό ίσως και να εξηγούσε αυτή τη μόνιμη δυσωδία που ήταν υποχρεωμένος να υποστεί κάθε φορά που ανέβαινε τα σκαλιά για το διαμέρισμα του πρώτου.
Το μισούσε αυτό το διαμέρισμα. Μισούσε καθέναν από τους ηλίθιους ενοίκους και ιδιοκτήτες που δεν έκαναν χαλάλι να τσοντάρουν κάτι τις στα κοινόχρηστα για να προσλάβουν μια καθαρίστρια. Και που το χειμώνα η κεντρική θέρμανση λειτουργούσε για 3 ώρες τη μέρα, γεγονός που ανάγκαζε τον καρδιακό πατέρα του να κυκλοφορεί μες το σπίτι ντυμένος σαν εσκιμώος και μονίμως κακόκεφος, κάπου το είχε διαβάσει μάλιστα ότι, όταν κάποιος κρυώνει, είναι σχεδόν αδύνατο να είναι σε καλή διάθεση. Όχι ότι τον δικαιολογούσε, γιατί και το καλοκαίρι τα ίδια έκανε, με διαφορετική αφορμή. Αν την είχε πάρει την κωλοδουλειά, θα μπορούσε μέχρι το καλοκαίρι να έχει μαζέψει αρκετά για να αγοράσει αυτό το καταραμένο το air condition. Λες και είχε air condition στο χωριό του, ο βλάχος. Είχε μπει πολλές φορές στη διαδικασία να σκεφτεί ποιο θα ήταν το επόμενο πράγμα που θα επέλεγε να του τρίβει στη μούρη ότι δεν είναι ικανός να του προσφέρει, εκείνου, που τον μεγάλωσε με θυσίες και αίμα και τον σπούδασε, αλλά τώρα τι να γίνει με τους καρεκλοκένταυρους του ΟΓΑ που δεν εγκρίνουν την αναπηρική του, με τα 480 το μήνα τι να πρωτοπληρώσει; Ως πότε θα τον πληρώνει; Τόσα χρόνια, τόσα βιβλία, τόσες ώρες διάβασμα και δεν μπορεί να βρει μια δουλειά και να ανεξαρτητοποιηθεί. Γινόταν έξαλλος μόνο που του περνούσε από το μυαλό. Λες και άμα έφευγε από το σπίτι και πήγαινε να μείνει μόνος του, η κυρά Βάσω θα μείωνε το νοίκι. Λες και εκείνος είχε καμιά όρεξη να βλέπει μπροστά του την ξινισμένη φάτσα του κάθε μέρα.
Πριν προλάβει να ανέβει, η μάνα τον περίμενε στην πόρτα.
- Πώς πήγε, αγόρι μου; Την πήρες τη δουλειά;
- Δεν ξέρω, μάνα. Είπαν θα με ειδοποιήσουν.
- Σου φάνηκαν θετικοί; Είσαι ευχαριστημένος;
- Θα το συζητήσουμε στην πόρτα αυτό;
- Έχεις φάει;
- Εκείνος έχει φάει;
- Όχι, σε περιμέναμε.
- Τότε έχω φάει. Θα τσιμπήσω αργότερα στο δωμάτιό μου.
- Μα...
- Θα περιμένω πολλή ώρα ακόμα να μπω;
Το βλέμμα της καρφώθηκε στο πάτωμα και η πόρτα άνοιξε. Άνοιξε βήμα και μπήκε στο σπίτι. Η τηλεόραση στη διαπασών. Του τρυπούσε τα αφτιά. Ο πατέρας ήταν καθισμένος στον καναπέ. Θολό βλέμμα και ηλίθια χαχανητά κάθε φορά που οι επισκέπτες των τηλεοπτικών παραθύρων έκαναν διαγωνισμό προσβολών και ανούσιας αντιπαράθεσης. Ήθελε να το σπάσει αυτό το κουτί. Το θεωρούσε υπεύθυνο για την κατάσταση αποχαύνωσης και την ευθεία γραμμή στο εγκεφαλογράφημα του πατέρα του. Δεν ήταν πάντα έτσι. Αν είναι να καταλήξει έτσι γερνώντας, καλύτερα να τον πυροβολήσουν πριν φτάσει σε αυτή την κατάσταση. Θα όρκιζε τα παιδιά του να του κάνουν ευθανασία, διαφορετικά θα τα αποκλήρωνε. Χαχαχα. Ανέκδοτο. Θα τα αποκλήρωνε από τι ακριβώς; Από τα λεφτά ή τα ακίνητα που δεν θα αποκτήσει ποτέ; Ή μάλλον όχι, και πάλι προτρέχει. Ποια παιδιά; Χαχαχα. Με ποια γυναίκα και με τι δουλειά και με τι λεφτά; Εκτός και αν τα κάνει για να τα ρίξει στη δουλειά. Χμ. Να μια καλή προοπτική. Χρειάζεται επαγγελματικό σχέδιο για αυτό; Κεφάλαιο κίνησης; Δάνειο;
Προσπέρασε αμίλητος, με σκυφτό κεφάλι το καθιστικό με προορισμό το δωμάτιό του. Του φαινόταν μικρό από όταν μπορούσε να θυμηθεί τον εαυτό του. Ένα κρεβάτι που άφηνε τα πόδια του να κρέμονται, κολλητά με ένα κομοδίνο που φιλοξενούσε τα ρούχα του και που σε συνδυασμό με ένα ψάθινο σκαμπό εκτελούσε χρέη γραφείου. Ακουμπισμένο πάνω του ήταν το παλαιολιθικό του λάπτοπ, αγορασμένο δεύτερο χέρι από έναν οικογενειακό φίλο μπίσνεσμαν που το είχε για πέταμα. Είχε προσπαθήσει να τον βοηθήσει να βρει και δουλειά. Του είχε κανονίσει τη συνέντευξη #7, αν θυμόταν καλά. Θα το τσέκαρε αργότερα. Τώρα είχε φτάσει αισίως στην #29, με ποσοστό πρόσληψης 4/28, λίγο κάτω από 15%. Α, δεν δικαιούταν να παραπονιέται. Εχθρός του κακού είναι το χειρότερο. Θα μπορούσε να έχει φάει 28 πόρτες αντί για 24. Always look at the bright side of life. Αν και ίσως η φωτεινή πλευρά σε αυτή την περίπτωση να ήταν να μην είχε χρειαστεί να περάσει από τις 4 δουλειές στις οποίες τελικά τον προσέλαβαν.
Έβαλε το χέρι στην τσέπη και έβγαλε το μικρό δημοσιογραφικό ραδιοφωνάκι. Έπαιρνε ακόμα εκείνες τις μίνι κασέτες που πλέον έπρεπε να αγοράζει για 8 ευρώ την τριάδα γιατί μετά από τόσα χρόνια είχαν καταντήσει συλλεκτικές, αντιμετωπίζοντας κάθε φορά τα υποτιμητικά βλέμματα των πωλητών στα καταστήματα τεχνολογίας. Ξέρω ότι υπάρχουν και τα ψηφιακά κασετοφωνάκια που δεν τις χρειάζονται, αλλά προτιμώ αυτές, έχω αρχείο από αυτές, σιχαμένοι κομπιουτεράδες. Δεν είστε καλύτεροι από μένα. Πάτησε το rewind, το μαραφέτι ζωντάνεψε, έκανε το γνωστό του θόρυβο. Περίμενε για μερικά δευτερόλεπτα, ο ήχος σταμάτησε, το κουμπί πετάχτηκε και επανήλθε στην κανονική του θέση. Άνοιξε το πάνω συρτάρι. Έβγαλε ένα μπλε μαθητικό τετράδιο και το ξεφύλλισε μέχρι την τελευταία καταχώρηση. 12 Φεβρουαρίου 2009, συνέντευξη #28. Άφησε τρεις γραμμές περιθώριο. 3 Μαρτίου 2009, συνέντευξη #29. Πάτησε το play.
Είμαι έξω από τη φαρμακευτική. Η μητρική εταιρεία είναι αμερικανική. Εξειδίκευση στην ανάπτυξη και διάθεση φαρμάκων που αφορούν το κεντρικό νευρικό σύστημα. Αντικαταθλιπτικά, νευροληπτικά, αντιεπιληπτικά, αντιπαρκινσονικά, αντιημικρανικά και φάρμακα εναντίον της νόσου Αλτσχάιμερ. Υψηλή ποιότητα και ανταγωνιστικές τιμές. Εντυπωσιακές εγκαταστάσεις. Έκταση του οικοπέδου τουλάχιστον 3 με 4 στρέμματα, στρωμένα με τσιμέντο, ίχνος πράσινου αν εξαιρέσεις κάτι κάκτους που έχουν σε ένα τρίγωνο παρτέρι μπροστά από την εσωτερική είσοδο. 3 όροφοι γυάλινα γραφεία. Στόρια. Τα πάντα βαμμένα σε αποχρώσεις του γκρι. Πηγαίνει και με τις νόσους του νευρικού συστήματος, πώς δεν το σκέφτηκα αμέσως; Ο χώρος είναι περιφραγμένος και φυλάσσεται, πρέπει να περάσω από την κεντρική πύλη, μάλλον θα μου ζητήσουν να αφήσω όνομα και να πάρω καρτελάκι. Αυτό δυσκολεύει την έξοδο, αν η κατάσταση εκτροχιαστεί και κάποιος χάσει το χιούμορ του. Τόσο το χειρότερο για εκείνους. Φοράω το κοστούμι του πατέρα. Το καρτελάκι θα μου πάει μούρλια. Θυμήσου, Γιώργος Χατζηαντώνης.
- Γεια σας.
- Καλή σας μέρα. Πώς μπορώ να σας βοηθήσω;
- Έχω ραντεβού με τον κύριο Σωτηρίου του Ανθρώπινου Δυναμικού. Ονομάζομαι Χατζηαντώνης.
- Α, μάλιστα, ναι, το βλέπω εδώ και στη λίστα. Παρακαλώ κρεμάστε αυτό το καρτελάκι σε εμφανές σημείο και προχωρήστε στο δεύτερο όροφο.
- Ευχαριστώ πολύ, εδώ είναι καλά;
- Μια χαρά. Καλημέρα.
Καλά πήγε αυτό. Πάμε για πάνω τώρα. Ωχ, πού είναι οι σκάλες; Δεν μπορεί να έχει μόνο ασανσέρ. Α, ok. Η πόρτα δεν είναι κλειδωμένη, όλα καλά.
- Καλή σας μέρα. Έχω ραντεβού με τον κύριο Σωτηρίου.
- Το όνομά σας;
- Χατζηαντώνης. Γεώργιος Χατζηαντώνης.
- Περάστε, ο κύριος Σωτηρίου σάς περιμένει. Τελευταία πόρτα δεξιά, στο βάθος του διαδρόμου.
Μη σε δει να μιλάς στον αέρα. Ας μη σε πάρουν για τρελό από τώρα. Περνάω μία, δύο, τρεις πόρτες, ο Σωτηρίου είναι η τέταρτη. Ο διάδρομος φωτίζεται από το φως των εξωτερικών γραφείων, ελάχιστοι τοίχοι, όλα είναι διάφανα. Ζήτω η παραγωγικότητα. Έφτασα στην πόρτα.
- Περάστε.
- Καλημέρα. Είμαι ο Χατζηαντώνης.
- Κάθισε και δώσε μου ένα λεπτό. Α, μάλιστα. Ο Γιώργος.
- Οι φίλοι με φωνάζουν Γόγολο.
- Ορίστε;
- Πιστεύω ότι οι εργασιακές σχέσεις διαδραματίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στο εργασιακό περιβάλλον. Αν πάρω αυτή τη δουλειά, θα προσπαθήσω να χτίσω τις καλύτερες δυνατές σχέσεις με τους συναδέλφους μου, πάντα βέβαια εντός των επαγγελματικών ορίων. Εξ ου και ότι σας αποκαλύπτω το χαϊδευτικό μου.
- Εεε... Ναι. Το εκτιμώ αυτό. Μη στέκεσαι όρθιος. Από ό,τι βλέπω εδώ είσαι απόφοιτος της Φαρμακευτικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Γενικός βαθμός Λίαν Καλώς. Έχεις εμπειρία στην έρευνα. Μίλησέ μου για αυτή την εμπειρία.
- Ήταν πολύ εποικοδομητική εμπειρία για μένα. Με βοήθησε να προσεγγίσω το αντικείμενο πολύ διαφορετικά.
- Δηλαδή;
- Έχασα δύο δάχτυλα.
- Ορίστε;
- Το μικρό και το τέταρτο του αριστερού χεριού. Δεν τα χρησιμοποιούσα και ποτέ. Είχε και τα καλά του. Έμαθα πώς τα λένε.
- Ποια;
- Τα δάχτυλα. Παράμεσο και ωτίτη.
- Ορίστε;
- Το γνωρίζατε;
- Ποιο;
- Πώς τα λένε.
- Όχι, αλλά δεν είχε συντρέξει λόγος να αναρωτηθώ.
- Ούτε και γω. Ως το ατύχημα. Αν αναρωτιέστε πάντως, έχω ξεπεράσει κάθε πρόβλημα, λειτουργικό ή ψυχολογικό, και σε καμία περίπτωση αυτό δεν επηρεάζει τη δουλειά μου. Δεν πιστεύω η εταιρεία σας να έχει κάποια πολιτική ενάντια σε εργαζόμενους με ιδιαιτερότητες;
- Όχι, όχι, μα τι λέτε. Αντιθέτως.
- Ωραία, γιατί είμαι πολύ πολιτικοποιημένος. Συνδικαλιστικό φορέα έχουν οι εργαζόμενοί σας;
- ...
- Συνδικαλιστικό φορέα έχουν οι εργαζόμενοί σας;
- Νομίζω πως αυτή η συνέντευξη πρέπει να τελειώσει εδώ.
- Μα γιατί; Δεν με ξέρετε καν, ίσως είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για τη θέση. Τι έκανα λάθος;
- Τίποτα, αλλά σας παρακαλώ να φύγετε.
- Είναι το ζήτημα με τα δάχτυλα, δεν είναι; Αυτό φταίει. Το ‘ξερα. Είστε και σεις όπως και οι άλλοι. Δείτε, έχω προσθετικά μέλη, ούτε που θα το καταλαβαίνατε αν δεν σας το έλεγα. Και με κινητικότητα πάνω από 80%.
- Κύριε Χατζηαντώνη, αν δεν αποχωρήσετε οικιοθελώς, θα αναγκαστώ να καλέσω την ασφάλεια.
- Σας παρακαλώ, Γόγολος για τους φίλους. Είμαστε φίλοι, δεν είμαστε; Ή θα μπορούσαμε να γίνουμε.
- Ασφάλεια!!!
- Εντάξει, εντάξει, δεν με κρίνετε κατάλληλο για την έρευνα, όμως εγώ είμαι πρόθυμος να κάνω οποιαδήποτε δουλειά στην εταιρεία. Δεν έχω αξιώσεις. Αν υπάρχει άλλη θέση, παίρνω εκείνη.
- Ασφάλεια!!!
- Δεν καταλαβαίνω γιατί χάνετε την ψυχραιμία σας. Δεν συντρέχει κανένας λόγος να καλέσετε την ασφάλεια, είμαστε και οι δύο ενήλικοι, δεν δαγκώνω. Αν και έχω την υποψία πως επιλέγετε με βάση σεξιστικά και σεξουαλικά κριτήρια. Δεν πήρα τη δουλειά γιατί δεν σας έκατσα. Έτσι δεν είναι;
- Πώς τολμάτε; Είστε εξοργιστικός! Τι είδους κακόγουστη φάρσα είναι αυτή; Πού νομίζετε ότι είστε, κύριε;
- Υπάρχει φόρμα παραπόνων; Πρέπει να υπάρχει, παντού υπάρχει μία. Τις προάλλες συμπλήρωσα μία στο... Έι, πάρε τα χέρια σου από πάνω μου, μπορώ να φύγω και μόνος μου.
- Υπάρχει πρόβλημα, κύριε Σωτηρίου;
- Αυτός ο άνθρωπος είναι τρελός, παρακαλώ συνοδέψτε τον έξω.
- Αν ήμουν κανά καλό γκομενάκι θα την είχα πάρει τη δουλειά, έτσι δεν είναι, αγαπητέ κύριε Σωτηρίου; Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου ρε πιθηκάνθρωπε!
Πάτησε το stop και μετά το fast forward. Ένα, δύο δευτερόλεπτα, ξανά stop και play.
Και να το βάλεις εκεί που ξέρεις το καρτελάκι σου! Θα σου στείλω το λογαριασμό για το σακάκι με το δικηγόρο μου, αλήτη! Δεν θα ξεμπερδέψεις τόσο εύκολα από μένα!
Γαμώτο. 4 στις 29. Εύκολα...
- Ποιος είναι;
- Έλα μάνα, εγώ είμαι, ξέχασα τα κλειδιά.
- Πάλι βρε αγόρι μου; Άνοιξε.
Άκουσε το γνώριμο ήχο του κουδουνιού και έσπρωξε την ταλαιπωρημένη πόρτα. Στα αριστερά του ένα χαλί πολυκαιρισμένο, στα δεξιά ένας καχεκτικός φίκος εσωτερικού χώρου, ο Φώτης, όπως τον είχε ονομάσει όταν συνειδητοποίησε ότι το φυτό, μέχρι τη στιγμή που κάποιος θα αποφάσιζε να το πάρει από εκεί και να το βγάλει από τη μιζέρια του, δεν θα ξαναέβλεπε ήλιο. Άσε που είχε την υποψία ότι εκείνος ο κατεστραμμένος τύπος που πήδαγε τη δημοσιογράφο του δευτέρου τον κατουρούσε συστηματικά κάθε φορά που γυρνούσε μεθυσμένος στις 6 το πρωί. Αυτό ίσως και να εξηγούσε αυτή τη μόνιμη δυσωδία που ήταν υποχρεωμένος να υποστεί κάθε φορά που ανέβαινε τα σκαλιά για το διαμέρισμα του πρώτου.
Το μισούσε αυτό το διαμέρισμα. Μισούσε καθέναν από τους ηλίθιους ενοίκους και ιδιοκτήτες που δεν έκαναν χαλάλι να τσοντάρουν κάτι τις στα κοινόχρηστα για να προσλάβουν μια καθαρίστρια. Και που το χειμώνα η κεντρική θέρμανση λειτουργούσε για 3 ώρες τη μέρα, γεγονός που ανάγκαζε τον καρδιακό πατέρα του να κυκλοφορεί μες το σπίτι ντυμένος σαν εσκιμώος και μονίμως κακόκεφος, κάπου το είχε διαβάσει μάλιστα ότι, όταν κάποιος κρυώνει, είναι σχεδόν αδύνατο να είναι σε καλή διάθεση. Όχι ότι τον δικαιολογούσε, γιατί και το καλοκαίρι τα ίδια έκανε, με διαφορετική αφορμή. Αν την είχε πάρει την κωλοδουλειά, θα μπορούσε μέχρι το καλοκαίρι να έχει μαζέψει αρκετά για να αγοράσει αυτό το καταραμένο το air condition. Λες και είχε air condition στο χωριό του, ο βλάχος. Είχε μπει πολλές φορές στη διαδικασία να σκεφτεί ποιο θα ήταν το επόμενο πράγμα που θα επέλεγε να του τρίβει στη μούρη ότι δεν είναι ικανός να του προσφέρει, εκείνου, που τον μεγάλωσε με θυσίες και αίμα και τον σπούδασε, αλλά τώρα τι να γίνει με τους καρεκλοκένταυρους του ΟΓΑ που δεν εγκρίνουν την αναπηρική του, με τα 480 το μήνα τι να πρωτοπληρώσει; Ως πότε θα τον πληρώνει; Τόσα χρόνια, τόσα βιβλία, τόσες ώρες διάβασμα και δεν μπορεί να βρει μια δουλειά και να ανεξαρτητοποιηθεί. Γινόταν έξαλλος μόνο που του περνούσε από το μυαλό. Λες και άμα έφευγε από το σπίτι και πήγαινε να μείνει μόνος του, η κυρά Βάσω θα μείωνε το νοίκι. Λες και εκείνος είχε καμιά όρεξη να βλέπει μπροστά του την ξινισμένη φάτσα του κάθε μέρα.
Πριν προλάβει να ανέβει, η μάνα τον περίμενε στην πόρτα.
- Πώς πήγε, αγόρι μου; Την πήρες τη δουλειά;
- Δεν ξέρω, μάνα. Είπαν θα με ειδοποιήσουν.
- Σου φάνηκαν θετικοί; Είσαι ευχαριστημένος;
- Θα το συζητήσουμε στην πόρτα αυτό;
- Έχεις φάει;
- Εκείνος έχει φάει;
- Όχι, σε περιμέναμε.
- Τότε έχω φάει. Θα τσιμπήσω αργότερα στο δωμάτιό μου.
- Μα...
- Θα περιμένω πολλή ώρα ακόμα να μπω;
Το βλέμμα της καρφώθηκε στο πάτωμα και η πόρτα άνοιξε. Άνοιξε βήμα και μπήκε στο σπίτι. Η τηλεόραση στη διαπασών. Του τρυπούσε τα αφτιά. Ο πατέρας ήταν καθισμένος στον καναπέ. Θολό βλέμμα και ηλίθια χαχανητά κάθε φορά που οι επισκέπτες των τηλεοπτικών παραθύρων έκαναν διαγωνισμό προσβολών και ανούσιας αντιπαράθεσης. Ήθελε να το σπάσει αυτό το κουτί. Το θεωρούσε υπεύθυνο για την κατάσταση αποχαύνωσης και την ευθεία γραμμή στο εγκεφαλογράφημα του πατέρα του. Δεν ήταν πάντα έτσι. Αν είναι να καταλήξει έτσι γερνώντας, καλύτερα να τον πυροβολήσουν πριν φτάσει σε αυτή την κατάσταση. Θα όρκιζε τα παιδιά του να του κάνουν ευθανασία, διαφορετικά θα τα αποκλήρωνε. Χαχαχα. Ανέκδοτο. Θα τα αποκλήρωνε από τι ακριβώς; Από τα λεφτά ή τα ακίνητα που δεν θα αποκτήσει ποτέ; Ή μάλλον όχι, και πάλι προτρέχει. Ποια παιδιά; Χαχαχα. Με ποια γυναίκα και με τι δουλειά και με τι λεφτά; Εκτός και αν τα κάνει για να τα ρίξει στη δουλειά. Χμ. Να μια καλή προοπτική. Χρειάζεται επαγγελματικό σχέδιο για αυτό; Κεφάλαιο κίνησης; Δάνειο;
Προσπέρασε αμίλητος, με σκυφτό κεφάλι το καθιστικό με προορισμό το δωμάτιό του. Του φαινόταν μικρό από όταν μπορούσε να θυμηθεί τον εαυτό του. Ένα κρεβάτι που άφηνε τα πόδια του να κρέμονται, κολλητά με ένα κομοδίνο που φιλοξενούσε τα ρούχα του και που σε συνδυασμό με ένα ψάθινο σκαμπό εκτελούσε χρέη γραφείου. Ακουμπισμένο πάνω του ήταν το παλαιολιθικό του λάπτοπ, αγορασμένο δεύτερο χέρι από έναν οικογενειακό φίλο μπίσνεσμαν που το είχε για πέταμα. Είχε προσπαθήσει να τον βοηθήσει να βρει και δουλειά. Του είχε κανονίσει τη συνέντευξη #7, αν θυμόταν καλά. Θα το τσέκαρε αργότερα. Τώρα είχε φτάσει αισίως στην #29, με ποσοστό πρόσληψης 4/28, λίγο κάτω από 15%. Α, δεν δικαιούταν να παραπονιέται. Εχθρός του κακού είναι το χειρότερο. Θα μπορούσε να έχει φάει 28 πόρτες αντί για 24. Always look at the bright side of life. Αν και ίσως η φωτεινή πλευρά σε αυτή την περίπτωση να ήταν να μην είχε χρειαστεί να περάσει από τις 4 δουλειές στις οποίες τελικά τον προσέλαβαν.
Έβαλε το χέρι στην τσέπη και έβγαλε το μικρό δημοσιογραφικό ραδιοφωνάκι. Έπαιρνε ακόμα εκείνες τις μίνι κασέτες που πλέον έπρεπε να αγοράζει για 8 ευρώ την τριάδα γιατί μετά από τόσα χρόνια είχαν καταντήσει συλλεκτικές, αντιμετωπίζοντας κάθε φορά τα υποτιμητικά βλέμματα των πωλητών στα καταστήματα τεχνολογίας. Ξέρω ότι υπάρχουν και τα ψηφιακά κασετοφωνάκια που δεν τις χρειάζονται, αλλά προτιμώ αυτές, έχω αρχείο από αυτές, σιχαμένοι κομπιουτεράδες. Δεν είστε καλύτεροι από μένα. Πάτησε το rewind, το μαραφέτι ζωντάνεψε, έκανε το γνωστό του θόρυβο. Περίμενε για μερικά δευτερόλεπτα, ο ήχος σταμάτησε, το κουμπί πετάχτηκε και επανήλθε στην κανονική του θέση. Άνοιξε το πάνω συρτάρι. Έβγαλε ένα μπλε μαθητικό τετράδιο και το ξεφύλλισε μέχρι την τελευταία καταχώρηση. 12 Φεβρουαρίου 2009, συνέντευξη #28. Άφησε τρεις γραμμές περιθώριο. 3 Μαρτίου 2009, συνέντευξη #29. Πάτησε το play.
Είμαι έξω από τη φαρμακευτική. Η μητρική εταιρεία είναι αμερικανική. Εξειδίκευση στην ανάπτυξη και διάθεση φαρμάκων που αφορούν το κεντρικό νευρικό σύστημα. Αντικαταθλιπτικά, νευροληπτικά, αντιεπιληπτικά, αντιπαρκινσονικά, αντιημικρανικά και φάρμακα εναντίον της νόσου Αλτσχάιμερ. Υψηλή ποιότητα και ανταγωνιστικές τιμές. Εντυπωσιακές εγκαταστάσεις. Έκταση του οικοπέδου τουλάχιστον 3 με 4 στρέμματα, στρωμένα με τσιμέντο, ίχνος πράσινου αν εξαιρέσεις κάτι κάκτους που έχουν σε ένα τρίγωνο παρτέρι μπροστά από την εσωτερική είσοδο. 3 όροφοι γυάλινα γραφεία. Στόρια. Τα πάντα βαμμένα σε αποχρώσεις του γκρι. Πηγαίνει και με τις νόσους του νευρικού συστήματος, πώς δεν το σκέφτηκα αμέσως; Ο χώρος είναι περιφραγμένος και φυλάσσεται, πρέπει να περάσω από την κεντρική πύλη, μάλλον θα μου ζητήσουν να αφήσω όνομα και να πάρω καρτελάκι. Αυτό δυσκολεύει την έξοδο, αν η κατάσταση εκτροχιαστεί και κάποιος χάσει το χιούμορ του. Τόσο το χειρότερο για εκείνους. Φοράω το κοστούμι του πατέρα. Το καρτελάκι θα μου πάει μούρλια. Θυμήσου, Γιώργος Χατζηαντώνης.
- Γεια σας.
- Καλή σας μέρα. Πώς μπορώ να σας βοηθήσω;
- Έχω ραντεβού με τον κύριο Σωτηρίου του Ανθρώπινου Δυναμικού. Ονομάζομαι Χατζηαντώνης.
- Α, μάλιστα, ναι, το βλέπω εδώ και στη λίστα. Παρακαλώ κρεμάστε αυτό το καρτελάκι σε εμφανές σημείο και προχωρήστε στο δεύτερο όροφο.
- Ευχαριστώ πολύ, εδώ είναι καλά;
- Μια χαρά. Καλημέρα.
Καλά πήγε αυτό. Πάμε για πάνω τώρα. Ωχ, πού είναι οι σκάλες; Δεν μπορεί να έχει μόνο ασανσέρ. Α, ok. Η πόρτα δεν είναι κλειδωμένη, όλα καλά.
- Καλή σας μέρα. Έχω ραντεβού με τον κύριο Σωτηρίου.
- Το όνομά σας;
- Χατζηαντώνης. Γεώργιος Χατζηαντώνης.
- Περάστε, ο κύριος Σωτηρίου σάς περιμένει. Τελευταία πόρτα δεξιά, στο βάθος του διαδρόμου.
Μη σε δει να μιλάς στον αέρα. Ας μη σε πάρουν για τρελό από τώρα. Περνάω μία, δύο, τρεις πόρτες, ο Σωτηρίου είναι η τέταρτη. Ο διάδρομος φωτίζεται από το φως των εξωτερικών γραφείων, ελάχιστοι τοίχοι, όλα είναι διάφανα. Ζήτω η παραγωγικότητα. Έφτασα στην πόρτα.
- Περάστε.
- Καλημέρα. Είμαι ο Χατζηαντώνης.
- Κάθισε και δώσε μου ένα λεπτό. Α, μάλιστα. Ο Γιώργος.
- Οι φίλοι με φωνάζουν Γόγολο.
- Ορίστε;
- Πιστεύω ότι οι εργασιακές σχέσεις διαδραματίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στο εργασιακό περιβάλλον. Αν πάρω αυτή τη δουλειά, θα προσπαθήσω να χτίσω τις καλύτερες δυνατές σχέσεις με τους συναδέλφους μου, πάντα βέβαια εντός των επαγγελματικών ορίων. Εξ ου και ότι σας αποκαλύπτω το χαϊδευτικό μου.
- Εεε... Ναι. Το εκτιμώ αυτό. Μη στέκεσαι όρθιος. Από ό,τι βλέπω εδώ είσαι απόφοιτος της Φαρμακευτικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Γενικός βαθμός Λίαν Καλώς. Έχεις εμπειρία στην έρευνα. Μίλησέ μου για αυτή την εμπειρία.
- Ήταν πολύ εποικοδομητική εμπειρία για μένα. Με βοήθησε να προσεγγίσω το αντικείμενο πολύ διαφορετικά.
- Δηλαδή;
- Έχασα δύο δάχτυλα.
- Ορίστε;
- Το μικρό και το τέταρτο του αριστερού χεριού. Δεν τα χρησιμοποιούσα και ποτέ. Είχε και τα καλά του. Έμαθα πώς τα λένε.
- Ποια;
- Τα δάχτυλα. Παράμεσο και ωτίτη.
- Ορίστε;
- Το γνωρίζατε;
- Ποιο;
- Πώς τα λένε.
- Όχι, αλλά δεν είχε συντρέξει λόγος να αναρωτηθώ.
- Ούτε και γω. Ως το ατύχημα. Αν αναρωτιέστε πάντως, έχω ξεπεράσει κάθε πρόβλημα, λειτουργικό ή ψυχολογικό, και σε καμία περίπτωση αυτό δεν επηρεάζει τη δουλειά μου. Δεν πιστεύω η εταιρεία σας να έχει κάποια πολιτική ενάντια σε εργαζόμενους με ιδιαιτερότητες;
- Όχι, όχι, μα τι λέτε. Αντιθέτως.
- Ωραία, γιατί είμαι πολύ πολιτικοποιημένος. Συνδικαλιστικό φορέα έχουν οι εργαζόμενοί σας;
- ...
- Συνδικαλιστικό φορέα έχουν οι εργαζόμενοί σας;
- Νομίζω πως αυτή η συνέντευξη πρέπει να τελειώσει εδώ.
- Μα γιατί; Δεν με ξέρετε καν, ίσως είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για τη θέση. Τι έκανα λάθος;
- Τίποτα, αλλά σας παρακαλώ να φύγετε.
- Είναι το ζήτημα με τα δάχτυλα, δεν είναι; Αυτό φταίει. Το ‘ξερα. Είστε και σεις όπως και οι άλλοι. Δείτε, έχω προσθετικά μέλη, ούτε που θα το καταλαβαίνατε αν δεν σας το έλεγα. Και με κινητικότητα πάνω από 80%.
- Κύριε Χατζηαντώνη, αν δεν αποχωρήσετε οικιοθελώς, θα αναγκαστώ να καλέσω την ασφάλεια.
- Σας παρακαλώ, Γόγολος για τους φίλους. Είμαστε φίλοι, δεν είμαστε; Ή θα μπορούσαμε να γίνουμε.
- Ασφάλεια!!!
- Εντάξει, εντάξει, δεν με κρίνετε κατάλληλο για την έρευνα, όμως εγώ είμαι πρόθυμος να κάνω οποιαδήποτε δουλειά στην εταιρεία. Δεν έχω αξιώσεις. Αν υπάρχει άλλη θέση, παίρνω εκείνη.
- Ασφάλεια!!!
- Δεν καταλαβαίνω γιατί χάνετε την ψυχραιμία σας. Δεν συντρέχει κανένας λόγος να καλέσετε την ασφάλεια, είμαστε και οι δύο ενήλικοι, δεν δαγκώνω. Αν και έχω την υποψία πως επιλέγετε με βάση σεξιστικά και σεξουαλικά κριτήρια. Δεν πήρα τη δουλειά γιατί δεν σας έκατσα. Έτσι δεν είναι;
- Πώς τολμάτε; Είστε εξοργιστικός! Τι είδους κακόγουστη φάρσα είναι αυτή; Πού νομίζετε ότι είστε, κύριε;
- Υπάρχει φόρμα παραπόνων; Πρέπει να υπάρχει, παντού υπάρχει μία. Τις προάλλες συμπλήρωσα μία στο... Έι, πάρε τα χέρια σου από πάνω μου, μπορώ να φύγω και μόνος μου.
- Υπάρχει πρόβλημα, κύριε Σωτηρίου;
- Αυτός ο άνθρωπος είναι τρελός, παρακαλώ συνοδέψτε τον έξω.
- Αν ήμουν κανά καλό γκομενάκι θα την είχα πάρει τη δουλειά, έτσι δεν είναι, αγαπητέ κύριε Σωτηρίου; Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου ρε πιθηκάνθρωπε!
Πάτησε το stop και μετά το fast forward. Ένα, δύο δευτερόλεπτα, ξανά stop και play.
Και να το βάλεις εκεί που ξέρεις το καρτελάκι σου! Θα σου στείλω το λογαριασμό για το σακάκι με το δικηγόρο μου, αλήτη! Δεν θα ξεμπερδέψεις τόσο εύκολα από μένα!
Γαμώτο. 4 στις 29. Εύκολα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου