Αγαπημένε μου Αρχηγέ και φίλε!
Έχοντας περάσει μόλις μία μέρα από την ομολογουμένως ενδιαφέρουσα κυριακάτικη συνάθροιση εντός του γραφείου σου, συντάσσω την παρούσα επιστολή με σκοπό όχι μόνο να επιδοκιμάσω και γραπτώς όλα όσα επικοινώνησες στην παρέα που γέμισε ασφυκτικά τα λίγα διαθέσιμα τετραγωνικά σου, αλλά περισσότερο για να σου εκθέσω τα γεγονότα ως ακριβώς συνέβησαν. Δεν θα μπορούσα άλλωστε να κάνω και αλλιώς, δες το αν θες και σαν ύστατο φόρο τιμής, από την στιγμή μάλιστα που όλες αυτές οι ώρες της φιλοξενίας μας στον χώρο σου, κυρίως βέβαια ή μεστή σου ομιλία, μας αναπτέρωσε τις ελπίδες και τα όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον.
Καταλαβαίνω απόλυτα την αγωνία και τους φόβους σου για το παρόν και τις επόμενες μέρες αυτού του τόπου. Ο ιδρώτας στο πρόσωπό σου όταν μασουλάς, καθώς επίσης και τα κάμποσα παραπανίσια κιλά που έχεις πάρει από τότε που σε πρωτοσυνάντησα στο γραφείο σου, είναι στοιχεία ενδεικτικά του καθημερινού σου αγώνα. Η κρίση σε όλα τα πεδία είναι βαθύτατη λες, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την ελπίδα. Για την ευόδωση της αποστολής σωτηρίας, ζήτησες τη βοήθεια μας, να συμμεριστούμε είπες την αγωνία σου για άμεσα και ορατά αποτελέσματα και να συστρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις, το χαμόγελο και όλη μας τη καλή διάθεση για την φυγή προς τα εμπρός. Αρχηγέ μου, μόνο εσένα είχα ικανό να συγκινήσεις τόσο κόσμο, τόσο γρήγορα.
Μου έκανε μάλιστα φοβερή εντύπωση το γεγονός ότι στην χθεσινή συνάντηση, η παρέα, ανταποκρινόμενη φαντάζομαι στο κάλεσμά σου, έριξε αμέσως το βάρος της στην ανταλλαγή ξεκαρδιστικών, όπως αποδείχτηκε, ανεκδότων. Φίλε μου, πρώτη φορά σε βλέπω να γελάς τόσο πολύ, τόσο «με τη ψυχή σου». Και εγώ όμως, κινούμενος στα πλαίσια περί αλληλοϋποστήριξης που έθεσες, έχοντας όλη τη καλή διάθεση να συνεισφέρω στην λαμπρή πορεία που ανοίγεται μπροστά σου, όρισα ως δική μου αποστολή να σε κρατώ σε καλή φόρμα. Έτσι πιστεύω να έκανα καλά που σου έστειλα ηλεκτρονικώς μόλις επέστρεψα στο σπίτι μου, το ανέκδοτο που δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω κατά την διάρκεια του γεύματος, όχι, όχι, τώρα που το σκέφτομαι μπορώ να σχηματίσω το σκηνικό στο μυαλό μου.
Είσαι αραγμένος αναπαυτικά στην καρέκλα του γραφείου σου. (Η καρέκλα αυτή μεταξύ μας μπορεί να θεωρείται εργονομική, αλλά είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό. Κάποιες φορές είναι αλήθεια, θες να σηκωθείς γρήγορα όρθιος, να την πιάσεις από τα μπράτσα, να την σηκώσεις πάνω από το κεφάλι σου, να βγεις ουρλιάζοντας στο μικρoσκοπικό σου μπαλκόνι και με μία κίνηση που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στο γεμάτο από νομοσχέδια και άλλα άσχετα πράγματα μνημονικό σου, να την πετάξεις στον ακάλυπτο του οικοδομικού σου τετραγώνου. Αυτή, καθώς η απόστασή από το έδαφος όλο και θα μικραίνει, καθώς θα αφήνεται παραδομένη στο μοιραίο αποτέλεσμα της σύγκρουσης με το έδαφος από ύψος 30 τουλάχιστον μέτρων, θα σου φωνάξει ένα απλό "θα το πληρώσεις". Από εκείνη τη στιγμή η φωνή της θα ηχεί στα αυτιά σου βασανιστικά, θα σου ξύνει το μυαλό, ξέρεις πως ούτε μία νύχτα δεν θα μπορέσεις να κοιμηθείς χωρίς τουλάχιστον ένα δυνατό εφιάλτη.)
Το αίμα κυλάει τώρα στις φλέβες σου ζεστό, για αυτό ευθύνεται η επίδραση της αδρεναλίνης που προκλήθηκε νωρίτερα από το πολύ γέλιο, οι τελευταίες στάλες ιδρώτα φτάνουν τώρα καθυστερημένα στον γιακά σου. Πραγματοποιείς την σύνδεση με τον κυβερνητικό server, όλα καλά προς το παρόν, μπαίνεις στο mail program, πατάς send and receive, σου γράφει πως έχεις ένα αδιάβαστο e-mail, κλικ με το ποντίκι, διαβάζεις, και μετά;
Σε βλέπω, κοκκινίζεις, φουσκώνεις, ο ρυθμός της αναπνοής σου αυξάνει, πραγματοποιείς κινήσεις αμηχανίας πάνω στην εργονομική καρέκλα, δεν ξέρεις πως πρέπει να νιώσεις, να γελάσεις ή να κλάψεις; Ψάχνεις δεδομένα για να στηρίξεις αυτή σου την απόφαση, κρυφογελάς γιατί σκέφτεσαι ότι είναι πλέον αναμφισβήτητο πως τα έχεις παίξει, βαθιά μέσα στο μυαλό σου κάτι σε εκνευρίζει, αφιέρωσες σήμερα πολύτιμο χρόνο σε ανέκδοτα, σε χαζομάρες δηλαδή, ενώ η κατάσταση έξω, στην αληθινή ζωή, χειροτερεύει, αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που σε πειράζει τώρα περισσότερο, κουράζεις το μυαλό σου αλλά δεν μπορείς να το εντοπίσεις.
Και ξαφνικά πραγματοποιείς την υπέρβαση! Σηκώνεσαι γρήγορα, πιάνεις την καρέκλα από τα μπράτσα, την σηκώνεις πάνω από το κεφάλι σου, βγαίνεις ουρλιάζοντας στο μικροσκοπικό σου μπαλκόνι και με μία κίνηση που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στο γεμάτο από νομοσχέδια και άλλα άσχετα πράγματα μνημονικό σου, την πετάς στον ακάλυπτο του οικοδομικού σου τετραγώνου. Αυτή, καθώς η απόστασή από το έδαφος όλο και θα μικραίνει, καθώς θα αφήνεται παραδομένη στο μοιραίο αποτέλεσμα της σύγκρουσης με το έδαφος από ύψος 30 τουλάχιστον μέτρων, θα σου φωνάξει ένα απλό "θα το πληρώσεις". Από εκείνη τη στιγμή η φωνή της θα ηχεί στα αυτιά σου βασανιστικά, θα σου ξύνει το μυαλό, ξέρεις πως ούτε μία νύχτα δεν θα μπορέσεις να κοιμηθείς χωρίς τουλάχιστον ένα δυνατό εφιάλτη.
Ηρέμησες τώρα; Ναι; Απαλλάχτηκες σίγουρα από την καρέκλα, αυτό είναι για σένα μεγάλη ανακούφιση, μην ντρέπεσαι να το παραδεχτείς. Αυτή η καρέκλα σου είχε ταλαιπωρήσει ολόκληρο το κορμί, την είχες πλέον σιχαθεί, σε αποσυντόνιζε. Προσπαθείς να ηρεμήσεις ξεχνώντας όλα όσα προηγήθηκαν, το ανόητο ανέκδοτο, την καρέκλα και τη μαρτυρική χροιά της φωνής της, ναι, πως μπόρεσε ρε γαμώτο ένα ανέκδοτο να σε φέρει στο αμήν; Τίποτα καλύτερο σε αυτή τη φάση από την οριζοντίωση στο κρεβάτι, ένα ζεστό τσάι και το κλασσικό σου νανούρισμα πριν σφραγίσουν τα βλέφαρα. Βρίσκεις την κασέτα, ξαπλώνεις, πατάς το play και μια φωνή σου απαγγέλει:
«Θαυμάζω απεριόριστα τους chef. Τους θεωρώ καλλιτέχνες και σαν τέτοιους τους αντιμετωπίζω. Θέλω να τους μοιάσω, να αποκτήσω και εγώ αυτή την εξοικείωση με τις διάφορες γεύσεις, με τα διάφορα απλά και σπάνια υλικά, θα ήθελα και εγώ να διαθέτω την φαντασία που θα μου επιτρέπει να προσφέρω στους ουρανίσκους των συνανθρώπων μου συνδυασμούς μεστούς, ώριμους, σύγχρονους, συνδυασμούς που κλείνουν μέσα στην περιφέρεια μικρών πιάτων ένα κομμάτι από τον πολιτισμό, τα αρώματα, τις εικόνες ενός μακρινού ή κοντινού τόπου. Ναι, η γαστρονομία είναι τέχνη. Όταν έχεις μπροστά σου ένα σωστά "δεμένο" πιάτο είναι σαν να έχεις μπροστά σου, ένα μικρό κομμάτι του κόσμου.»
Η φωνή σιωπά, ένα αγαπημένο σου τραγούδι παίρνει τώρα την θέση της, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου αρχίζει στο μυαλό σου να προβάλεται σαν ταινία ο γαστριμαργικός πλούτος όλου σχεδόν του γνωστού κόσμου, πάντα το κάνεις αυτό λίγο πριν κοιμηθείς. Γεμιστά, χωριάτικη με φέτα, λαγό στιφάδο, μπριζόλες, μπιφτέκια με τραγανιστές πατάτες, γιαουρτλού, γερμανικές μπύρες, στρουθοκάμηλο, φασολάκια λαδερά, γιουβαρλάκια, ψάρι κάθε είδους στην σχάρα με αυγολέμονο, τραγανιστές πίτσες, σουβλάκια, φάβα σαντορινιά, μακαρόνια με κιμά και μπόλικο τυρί, κουτάλια, πιρούνια, ποτήρια στη σειρά, το μυαλό σου σταματάει, τα βλέφαρα μετά δυσκολίας μένουν ανοικτά. Στην αρχή ένα χαμόγελο σχηματίζεται στην άκρη των χειλιών σου, μετά από κάποια δέκατα αποφασίζεις ότι δεν μπορείς να το ελέγξεις, το αφήνεις να σε πλημμυρίσει, όπως ένα σάπιο φράγμα παραδίδεται στην πίεση του νερού, σε πιάνει ένα νευρικό γέλιο που ξέρεις πως δεν πρόκειται να σταματήσει. Γελάς τρανταχτά, με βρυχηθμούς, ευκαιρία να ξεπλύνεις όλη την ένταση της ημέρας... η συνάντηση πριν λίγες ώρες, όλη η καλή κοινωνία να γελάει με την ψυχή της γύρω από αστακούς και δίσκους με καναπεδάκια, το γέλιο είναι μεταδοτικό σκέφτεσαι, οι φρούδες ελπίδες που αναπτερώθηκαν, και αυτή η απαίσια καρέκλα, η ρίψη της από το μπαλκόνι, σε πιάνει μια τρέλα...αχαχαχαχαχαχαχαχα, σύγκορμος σπαρταράς πάνω στο στρώμα, δεν μπορείς να σταματήσεις γαμώτο... για κάποια στιγμή φοβάσαι, και όχι άδικα όπως αποδείχτηκε, ότι από τα γέλια θα μείνεις στον τόπο.
Το κρεβάτι σου αντιδρά, είναι ζωντανό, διπλώνει και κινείται με τρόπο περίεργο, σιγά σιγά το στρώμα ρευστοποιείται, κινούμενη άμμος, όταν το καταλαβαίνεις είναι πλέον αργά, σε έχει καταπιεί ολόκληρο και μόνο το κεφάλι σου προεξέχει. Το γέλιο κόβεται μαχαίρι, τέρμα η πλάκα, τρομοκρατείσαι, δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί. Αμέσως σου έρχεται στο μυαλό η σκηνή της ρίψης της καρέκλας και εκείνη η εφιαλτική φωνή που νομίζεις πως άκουσες να βγαίνει από την σπονδυλική της στήλη, "θα το πληρώσεις", "θα το πληρώσεις", δεν μπόρεσες φαντάζομαι στα δέκατα που σου απέμειναν να βρεις κάποιον κρίκο που να συνδέει τα γεγονότα, ούτε θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς πως το ίδιο σου το κρεβάτι θα σε εκδικηθεί για την τετραπληγία της αγαπημένης του καρέκλας. Καθώς χάνεις την επαφή με τον κόσμο, η κασέτα αρχίζει ξανά να παίζει.
Φουαγκρά με σάλτσα από σύκο και βερύκοκκα
Καραμελωμένο αρνί με σελινόριζα
Φαγκρί μαριναρισμένο με σόγια, χυμό εσπεριδοειδών και κρύες ταλιατέλες
Σούπα με μελάνι σουπιάς
Πατάτες γκρατινέ με τσένταρ, μαστίχα και σολομό
Φλογέρες από λιθρίνι, δυόσμο, πράσο και βασιλικό
Εγώ ένα πράγμα κατάλαβα φίλε μου από όλη αυτή την ιστορία, τώρα βέβαια που θα στο πω, ξέρω πως ίσως να μην έχει την παραμικρή σημασία. Πρέπει να μου υποσχεθείς, πως από εδώ και στο εξής, ποτέ μα ποτέ δεν θα διανοηθείς να ρίξεις έπιπλα από το μπαλκόνι! Για σένα δεν μπορώ να γνωρίζω, αλλά εγώ - χωρίς ελπίδα δεν μπορώ να ζήσω ούτε δευτερόλεπτο.
Έχοντας περάσει μόλις μία μέρα από την ομολογουμένως ενδιαφέρουσα κυριακάτικη συνάθροιση εντός του γραφείου σου, συντάσσω την παρούσα επιστολή με σκοπό όχι μόνο να επιδοκιμάσω και γραπτώς όλα όσα επικοινώνησες στην παρέα που γέμισε ασφυκτικά τα λίγα διαθέσιμα τετραγωνικά σου, αλλά περισσότερο για να σου εκθέσω τα γεγονότα ως ακριβώς συνέβησαν. Δεν θα μπορούσα άλλωστε να κάνω και αλλιώς, δες το αν θες και σαν ύστατο φόρο τιμής, από την στιγμή μάλιστα που όλες αυτές οι ώρες της φιλοξενίας μας στον χώρο σου, κυρίως βέβαια ή μεστή σου ομιλία, μας αναπτέρωσε τις ελπίδες και τα όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον.
Καταλαβαίνω απόλυτα την αγωνία και τους φόβους σου για το παρόν και τις επόμενες μέρες αυτού του τόπου. Ο ιδρώτας στο πρόσωπό σου όταν μασουλάς, καθώς επίσης και τα κάμποσα παραπανίσια κιλά που έχεις πάρει από τότε που σε πρωτοσυνάντησα στο γραφείο σου, είναι στοιχεία ενδεικτικά του καθημερινού σου αγώνα. Η κρίση σε όλα τα πεδία είναι βαθύτατη λες, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την ελπίδα. Για την ευόδωση της αποστολής σωτηρίας, ζήτησες τη βοήθεια μας, να συμμεριστούμε είπες την αγωνία σου για άμεσα και ορατά αποτελέσματα και να συστρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις, το χαμόγελο και όλη μας τη καλή διάθεση για την φυγή προς τα εμπρός. Αρχηγέ μου, μόνο εσένα είχα ικανό να συγκινήσεις τόσο κόσμο, τόσο γρήγορα.
Μου έκανε μάλιστα φοβερή εντύπωση το γεγονός ότι στην χθεσινή συνάντηση, η παρέα, ανταποκρινόμενη φαντάζομαι στο κάλεσμά σου, έριξε αμέσως το βάρος της στην ανταλλαγή ξεκαρδιστικών, όπως αποδείχτηκε, ανεκδότων. Φίλε μου, πρώτη φορά σε βλέπω να γελάς τόσο πολύ, τόσο «με τη ψυχή σου». Και εγώ όμως, κινούμενος στα πλαίσια περί αλληλοϋποστήριξης που έθεσες, έχοντας όλη τη καλή διάθεση να συνεισφέρω στην λαμπρή πορεία που ανοίγεται μπροστά σου, όρισα ως δική μου αποστολή να σε κρατώ σε καλή φόρμα. Έτσι πιστεύω να έκανα καλά που σου έστειλα ηλεκτρονικώς μόλις επέστρεψα στο σπίτι μου, το ανέκδοτο που δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω κατά την διάρκεια του γεύματος, όχι, όχι, τώρα που το σκέφτομαι μπορώ να σχηματίσω το σκηνικό στο μυαλό μου.
Είσαι αραγμένος αναπαυτικά στην καρέκλα του γραφείου σου. (Η καρέκλα αυτή μεταξύ μας μπορεί να θεωρείται εργονομική, αλλά είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό. Κάποιες φορές είναι αλήθεια, θες να σηκωθείς γρήγορα όρθιος, να την πιάσεις από τα μπράτσα, να την σηκώσεις πάνω από το κεφάλι σου, να βγεις ουρλιάζοντας στο μικρoσκοπικό σου μπαλκόνι και με μία κίνηση που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στο γεμάτο από νομοσχέδια και άλλα άσχετα πράγματα μνημονικό σου, να την πετάξεις στον ακάλυπτο του οικοδομικού σου τετραγώνου. Αυτή, καθώς η απόστασή από το έδαφος όλο και θα μικραίνει, καθώς θα αφήνεται παραδομένη στο μοιραίο αποτέλεσμα της σύγκρουσης με το έδαφος από ύψος 30 τουλάχιστον μέτρων, θα σου φωνάξει ένα απλό "θα το πληρώσεις". Από εκείνη τη στιγμή η φωνή της θα ηχεί στα αυτιά σου βασανιστικά, θα σου ξύνει το μυαλό, ξέρεις πως ούτε μία νύχτα δεν θα μπορέσεις να κοιμηθείς χωρίς τουλάχιστον ένα δυνατό εφιάλτη.)
Το αίμα κυλάει τώρα στις φλέβες σου ζεστό, για αυτό ευθύνεται η επίδραση της αδρεναλίνης που προκλήθηκε νωρίτερα από το πολύ γέλιο, οι τελευταίες στάλες ιδρώτα φτάνουν τώρα καθυστερημένα στον γιακά σου. Πραγματοποιείς την σύνδεση με τον κυβερνητικό server, όλα καλά προς το παρόν, μπαίνεις στο mail program, πατάς send and receive, σου γράφει πως έχεις ένα αδιάβαστο e-mail, κλικ με το ποντίκι, διαβάζεις, και μετά;
Σε βλέπω, κοκκινίζεις, φουσκώνεις, ο ρυθμός της αναπνοής σου αυξάνει, πραγματοποιείς κινήσεις αμηχανίας πάνω στην εργονομική καρέκλα, δεν ξέρεις πως πρέπει να νιώσεις, να γελάσεις ή να κλάψεις; Ψάχνεις δεδομένα για να στηρίξεις αυτή σου την απόφαση, κρυφογελάς γιατί σκέφτεσαι ότι είναι πλέον αναμφισβήτητο πως τα έχεις παίξει, βαθιά μέσα στο μυαλό σου κάτι σε εκνευρίζει, αφιέρωσες σήμερα πολύτιμο χρόνο σε ανέκδοτα, σε χαζομάρες δηλαδή, ενώ η κατάσταση έξω, στην αληθινή ζωή, χειροτερεύει, αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που σε πειράζει τώρα περισσότερο, κουράζεις το μυαλό σου αλλά δεν μπορείς να το εντοπίσεις.
Και ξαφνικά πραγματοποιείς την υπέρβαση! Σηκώνεσαι γρήγορα, πιάνεις την καρέκλα από τα μπράτσα, την σηκώνεις πάνω από το κεφάλι σου, βγαίνεις ουρλιάζοντας στο μικροσκοπικό σου μπαλκόνι και με μία κίνηση που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στο γεμάτο από νομοσχέδια και άλλα άσχετα πράγματα μνημονικό σου, την πετάς στον ακάλυπτο του οικοδομικού σου τετραγώνου. Αυτή, καθώς η απόστασή από το έδαφος όλο και θα μικραίνει, καθώς θα αφήνεται παραδομένη στο μοιραίο αποτέλεσμα της σύγκρουσης με το έδαφος από ύψος 30 τουλάχιστον μέτρων, θα σου φωνάξει ένα απλό "θα το πληρώσεις". Από εκείνη τη στιγμή η φωνή της θα ηχεί στα αυτιά σου βασανιστικά, θα σου ξύνει το μυαλό, ξέρεις πως ούτε μία νύχτα δεν θα μπορέσεις να κοιμηθείς χωρίς τουλάχιστον ένα δυνατό εφιάλτη.
Ηρέμησες τώρα; Ναι; Απαλλάχτηκες σίγουρα από την καρέκλα, αυτό είναι για σένα μεγάλη ανακούφιση, μην ντρέπεσαι να το παραδεχτείς. Αυτή η καρέκλα σου είχε ταλαιπωρήσει ολόκληρο το κορμί, την είχες πλέον σιχαθεί, σε αποσυντόνιζε. Προσπαθείς να ηρεμήσεις ξεχνώντας όλα όσα προηγήθηκαν, το ανόητο ανέκδοτο, την καρέκλα και τη μαρτυρική χροιά της φωνής της, ναι, πως μπόρεσε ρε γαμώτο ένα ανέκδοτο να σε φέρει στο αμήν; Τίποτα καλύτερο σε αυτή τη φάση από την οριζοντίωση στο κρεβάτι, ένα ζεστό τσάι και το κλασσικό σου νανούρισμα πριν σφραγίσουν τα βλέφαρα. Βρίσκεις την κασέτα, ξαπλώνεις, πατάς το play και μια φωνή σου απαγγέλει:
«Θαυμάζω απεριόριστα τους chef. Τους θεωρώ καλλιτέχνες και σαν τέτοιους τους αντιμετωπίζω. Θέλω να τους μοιάσω, να αποκτήσω και εγώ αυτή την εξοικείωση με τις διάφορες γεύσεις, με τα διάφορα απλά και σπάνια υλικά, θα ήθελα και εγώ να διαθέτω την φαντασία που θα μου επιτρέπει να προσφέρω στους ουρανίσκους των συνανθρώπων μου συνδυασμούς μεστούς, ώριμους, σύγχρονους, συνδυασμούς που κλείνουν μέσα στην περιφέρεια μικρών πιάτων ένα κομμάτι από τον πολιτισμό, τα αρώματα, τις εικόνες ενός μακρινού ή κοντινού τόπου. Ναι, η γαστρονομία είναι τέχνη. Όταν έχεις μπροστά σου ένα σωστά "δεμένο" πιάτο είναι σαν να έχεις μπροστά σου, ένα μικρό κομμάτι του κόσμου.»
Η φωνή σιωπά, ένα αγαπημένο σου τραγούδι παίρνει τώρα την θέση της, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου αρχίζει στο μυαλό σου να προβάλεται σαν ταινία ο γαστριμαργικός πλούτος όλου σχεδόν του γνωστού κόσμου, πάντα το κάνεις αυτό λίγο πριν κοιμηθείς. Γεμιστά, χωριάτικη με φέτα, λαγό στιφάδο, μπριζόλες, μπιφτέκια με τραγανιστές πατάτες, γιαουρτλού, γερμανικές μπύρες, στρουθοκάμηλο, φασολάκια λαδερά, γιουβαρλάκια, ψάρι κάθε είδους στην σχάρα με αυγολέμονο, τραγανιστές πίτσες, σουβλάκια, φάβα σαντορινιά, μακαρόνια με κιμά και μπόλικο τυρί, κουτάλια, πιρούνια, ποτήρια στη σειρά, το μυαλό σου σταματάει, τα βλέφαρα μετά δυσκολίας μένουν ανοικτά. Στην αρχή ένα χαμόγελο σχηματίζεται στην άκρη των χειλιών σου, μετά από κάποια δέκατα αποφασίζεις ότι δεν μπορείς να το ελέγξεις, το αφήνεις να σε πλημμυρίσει, όπως ένα σάπιο φράγμα παραδίδεται στην πίεση του νερού, σε πιάνει ένα νευρικό γέλιο που ξέρεις πως δεν πρόκειται να σταματήσει. Γελάς τρανταχτά, με βρυχηθμούς, ευκαιρία να ξεπλύνεις όλη την ένταση της ημέρας... η συνάντηση πριν λίγες ώρες, όλη η καλή κοινωνία να γελάει με την ψυχή της γύρω από αστακούς και δίσκους με καναπεδάκια, το γέλιο είναι μεταδοτικό σκέφτεσαι, οι φρούδες ελπίδες που αναπτερώθηκαν, και αυτή η απαίσια καρέκλα, η ρίψη της από το μπαλκόνι, σε πιάνει μια τρέλα...αχαχαχαχαχαχαχαχα, σύγκορμος σπαρταράς πάνω στο στρώμα, δεν μπορείς να σταματήσεις γαμώτο... για κάποια στιγμή φοβάσαι, και όχι άδικα όπως αποδείχτηκε, ότι από τα γέλια θα μείνεις στον τόπο.
Το κρεβάτι σου αντιδρά, είναι ζωντανό, διπλώνει και κινείται με τρόπο περίεργο, σιγά σιγά το στρώμα ρευστοποιείται, κινούμενη άμμος, όταν το καταλαβαίνεις είναι πλέον αργά, σε έχει καταπιεί ολόκληρο και μόνο το κεφάλι σου προεξέχει. Το γέλιο κόβεται μαχαίρι, τέρμα η πλάκα, τρομοκρατείσαι, δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί. Αμέσως σου έρχεται στο μυαλό η σκηνή της ρίψης της καρέκλας και εκείνη η εφιαλτική φωνή που νομίζεις πως άκουσες να βγαίνει από την σπονδυλική της στήλη, "θα το πληρώσεις", "θα το πληρώσεις", δεν μπόρεσες φαντάζομαι στα δέκατα που σου απέμειναν να βρεις κάποιον κρίκο που να συνδέει τα γεγονότα, ούτε θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς πως το ίδιο σου το κρεβάτι θα σε εκδικηθεί για την τετραπληγία της αγαπημένης του καρέκλας. Καθώς χάνεις την επαφή με τον κόσμο, η κασέτα αρχίζει ξανά να παίζει.
Φουαγκρά με σάλτσα από σύκο και βερύκοκκα
Καραμελωμένο αρνί με σελινόριζα
Φαγκρί μαριναρισμένο με σόγια, χυμό εσπεριδοειδών και κρύες ταλιατέλες
Σούπα με μελάνι σουπιάς
Πατάτες γκρατινέ με τσένταρ, μαστίχα και σολομό
Φλογέρες από λιθρίνι, δυόσμο, πράσο και βασιλικό
Εγώ ένα πράγμα κατάλαβα φίλε μου από όλη αυτή την ιστορία, τώρα βέβαια που θα στο πω, ξέρω πως ίσως να μην έχει την παραμικρή σημασία. Πρέπει να μου υποσχεθείς, πως από εδώ και στο εξής, ποτέ μα ποτέ δεν θα διανοηθείς να ρίξεις έπιπλα από το μπαλκόνι! Για σένα δεν μπορώ να γνωρίζω, αλλά εγώ - χωρίς ελπίδα δεν μπορώ να ζήσω ούτε δευτερόλεπτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου