«Διαχωρισμός!» Η καθηγήτρια της βιολογίας γύρισε την πλάτη της στο γεμάτο αμφιθέατρο και κάρφωσε το χαρτοκόπτη στη στοίβα χαρτιών πάνω στο γραφείο της. «Ένωση και διαχωρισμός, τα δυο απαραίτητα για να αναπαραχθεί κάτι, για να δημιουργηθεί κάτι καινούριο. Όσο σημαντικό είναι να ενωθεί το σπερματοζωάριο με το ωάριο, άλλο τόσο είναι και ο διαχωρισμός, μετά, η μίτωση, η διαίρεση του αρχικού κυττάρου σε δύο, τέσσερα, εκατομμύρια μέρη, που το καθένα θα πάρει άλλο δρόμο, θα επιτελέσει άλλο καθήκον και δε θα ξανασυναντηθεί ποτέ με τα άλλα, επειδή είναι φτιαγμένα το καθένα για άλλο προορισμό».
Έκανε παύση και γύρισε να αντικρίσει το πλήθος. Ανάμεσα στα νεανικά πρόσωπα που κρυφοκοιτούσαν το ρολόι τους, ξεχώρισε μια φοιτήτρια με ύφος μουτρωμένο. Της έριξε μια ματιά ικετευτική, αλλά η έκφρασή της δεν άλλαξε.
«Ένωση και διαχωρισμός... Όσο απαραίτητος είναι ο ομφάλιος λώρος για το έμβρυο όσο βρίσκεται μέσα στην κοιλιά της μάνας του, τόσο άχρηστος, επικίνδυνος, εμπόδιο, θα ήταν αν δεν κοβόταν μετά τη γέννα».
Σαν να είχε επηρεαστεί κι αυτή από το πλήθος, η καθηγήτρια της βιολογίας έριξε και εκείνη μια κλεφτή ματιά στο ρολόι της. «Μην αργήσεις» της είχε πει ο άντρας της. «Τόσον καιρό περιμέναμε να βγουν αυτά τα ρημάδια τα χαρτιά του διαζυγίου. Ας τα υπογράψουμε να τελειώνουμε επιτέλους».
Έπνιξε έναν αναστεναγμό και πήρε αμπάριζα ξανά:
«Όπως δυο κομήτες που ταξιδεύουν στο διάστημα: για να δημιουργηθεί ένας καινούριος, πρέπει να συγκρουστούν, να σπάσουν σε κομμάτια και το καθένα να συνεχίσει το ταξίδι του σε άλλη κατεύθυνση, για να μην ξανασυναντηθούν ποτέ».
Εδώ η καθηγήτρια της βιολογίας έπιασε κάμποσα πρόσωπα να κοιτάζονται μεταξύ τους με απορία. Ευχήθηκε να μην είχε σκεφτεί κανείς, σήμερα τουλάχιστον, να μαγνητοφωνήσει τη διάλεξή της.
Διάλειμμα. Επιτέλους! Το κουδούνι σύνθημα για να αρχίσει το πλήθος να σπρώχνεται ήσυχα ήσυχα προς τις πόρτες. Μιλώντας, γελώντας... Η καθηγήτρια της βιολογίας προσπάθησε να πείσει τον εαυτό της ότι όταν το αμφιθέατρο θα έχει αδειάσει, θα έφευγε ένα βάρος από πάνω της.
H φοιτήτρια έσπρωξε με τον ώμο της την πόρτα, αλλά, πριν βγει, στράφηκε προς την καθηγήτρια της βιολογίας με μάτια υγρά.
«Άι στο διάολο, μαμά!»
Έκανε παύση και γύρισε να αντικρίσει το πλήθος. Ανάμεσα στα νεανικά πρόσωπα που κρυφοκοιτούσαν το ρολόι τους, ξεχώρισε μια φοιτήτρια με ύφος μουτρωμένο. Της έριξε μια ματιά ικετευτική, αλλά η έκφρασή της δεν άλλαξε.
«Ένωση και διαχωρισμός... Όσο απαραίτητος είναι ο ομφάλιος λώρος για το έμβρυο όσο βρίσκεται μέσα στην κοιλιά της μάνας του, τόσο άχρηστος, επικίνδυνος, εμπόδιο, θα ήταν αν δεν κοβόταν μετά τη γέννα».
Σαν να είχε επηρεαστεί κι αυτή από το πλήθος, η καθηγήτρια της βιολογίας έριξε και εκείνη μια κλεφτή ματιά στο ρολόι της. «Μην αργήσεις» της είχε πει ο άντρας της. «Τόσον καιρό περιμέναμε να βγουν αυτά τα ρημάδια τα χαρτιά του διαζυγίου. Ας τα υπογράψουμε να τελειώνουμε επιτέλους».
Έπνιξε έναν αναστεναγμό και πήρε αμπάριζα ξανά:
«Όπως δυο κομήτες που ταξιδεύουν στο διάστημα: για να δημιουργηθεί ένας καινούριος, πρέπει να συγκρουστούν, να σπάσουν σε κομμάτια και το καθένα να συνεχίσει το ταξίδι του σε άλλη κατεύθυνση, για να μην ξανασυναντηθούν ποτέ».
Εδώ η καθηγήτρια της βιολογίας έπιασε κάμποσα πρόσωπα να κοιτάζονται μεταξύ τους με απορία. Ευχήθηκε να μην είχε σκεφτεί κανείς, σήμερα τουλάχιστον, να μαγνητοφωνήσει τη διάλεξή της.
Διάλειμμα. Επιτέλους! Το κουδούνι σύνθημα για να αρχίσει το πλήθος να σπρώχνεται ήσυχα ήσυχα προς τις πόρτες. Μιλώντας, γελώντας... Η καθηγήτρια της βιολογίας προσπάθησε να πείσει τον εαυτό της ότι όταν το αμφιθέατρο θα έχει αδειάσει, θα έφευγε ένα βάρος από πάνω της.
H φοιτήτρια έσπρωξε με τον ώμο της την πόρτα, αλλά, πριν βγει, στράφηκε προς την καθηγήτρια της βιολογίας με μάτια υγρά.
«Άι στο διάολο, μαμά!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου