Θέμις Αμάλλου, "Η άλλη"

Το παν είναι η στρατηγική. Χωρίς αυτήν δεν φτάνεις πουθενά. Για όλα χρειάζεται στρατηγική, πόσο μάλλον για τη συντριβή του εχθρού. Έχω να κάνω μ’ έναν άγνωστο εχθρό, σωστά; Για τον οποίο δεν ξέρω τίποτα. Ποιο είναι το καθοριστικό δεδομένο που έχω; Πως επιβάλλεται να τον κατατροπώσω. Κι ο ασφαλέστερος τρόπος είναι η τρομοκρατία. Στήνω λοιπόν μια επιχείρηση τρομοκρατίας. Μια επιχείρηση δηλαδή επίδειξης τέτοιας υπεροχής, που θα τον υποχρεώσει να εγκαταλείψει το πεδίο αμαχητί. Να τραπεί σε φυγή. Σχέδιο αλάθητο. Το οποίο καταστρώνεται ως την τελευταία λεπτομέρεια. Μιλάμε πάντα για την πρώτη επαφή. Ο στόχος είναι να μην υπάρξει δεύτερη, με παρακολουθείς; Ξεκινάω απ’ την οπτική γωνία. Πολύ σημαντική. Σαράντα πέντε μοίρες ακριβώς. Φιγούρα τριών τετάρτων. Όχι ανφάς, που είναι όλα έκθετα ή σχεδόν, ούτε προφίλ, που χάνεται κατ’ αρχήν η επόπτευση, αλλά και η γλυπτική του στόματος, των ζυγωματικών, της μύτης, τα οποία καλό είναι να τα ‘χεις από κούνια, το νυστέρι πάντα προδίνεται, στην ανάγκη όμως…Που είχαμε μείνει; Α ναι. Για λάμψη στο βλέμμα και δέρμα διάφανο απαιτούνται ώρες μπρος στον καθρέφτη, θέλει αφοσίωση και υπομονή το άθλημα. Θες να το πεις δέκαθλο, θες να το πεις δρόμο αντοχής, αδιάφορο, μόνο η ψηλότερη θέση στο βάθρο μετράει. Και πρωτοτυπία, προπαντός, δεν μιμούμαι καμία, σκόρπιες ιδέες παίρνω, ναι, αλλά μιμητής ποτέ. Είμαι μοναδική, εφευρέτης του εαυτού μου. Άκου προσεχτικά, είναι θεμελιώδη αυτά. Υπάρχουν βέβαια και δυο – τρία πράματα που δεν γίνεται ν’ αποκαλυφθούν, που μέχρι να εγκαταλείψω τον μάταιο τούτο κόσμο θα μείνουν μυστικά επτασφράγιστα. Παίζω το παιχνίδι αλλά τα πυρηνικά μου δεν προδίνονται για κανένα λόγο. Κι έρχομαι στο κορυφαίο καλλυντικό. Ύπνος, αναντικατάστατος σύμμαχος. Δέκα ώρες με κατεβασμένο το γενικό διακόπτη, έχω προμηθευτεί τα καλύτερα χαπάκια, τελευταίας τεχνολογίας και κοπής. Δεν αφήνω τίποτα στην τύχη. Προχωράω. Για στήθος, μπράτσα, μέση και γλουτούς, γυμναστής κατ’ οίκον, οι εκλεκτές δεν εκτίθενται σε δημόσια θέα, και για τα εξωτερικά, ενδυματολόγο με το μήνα. Επιθεωρώ εννοείται και το τελευταίο αξεσουάρ, κρίνω και κατακεραυνώνω αν χρειαστεί, έχω τους υποτακτικούς μου στο ένα πόδι, να θυμάσαι ότι εξαργυρώνεις όση μούρη πουλάς ακριβώς. Και φτάνουμε στον ρυθμιστικό παράγοντα. Ρ. Π. Γιατί, πρόσεξε καλά, και το πιο ατσάκιστο στυλ ακυρώνεται όταν λείπει αυτό. Ποιο; Το ύφος φυσικά. Το οποίο απαιτεί σοβαρή αυτοσυγκέντρωση. Τι θέλουμε; Θρίαμβο. Απόλυτη κι αδιαμφισβήτητη ηγεμονία. Κι άμα δεν είσαι γεννημένος ηγεμόνας, πρέπει να το δουλέψεις. Να το χτίσεις. Που και πως; Στον καθρέφτη, που αλλού. Όσο χρειάζεται. Ο επιμένων υπομένει και μένει. Ανακεφαλαιώνω. Εξαντλητικό τσεκ, όλα στη θέση τους. Φτάνω εννοείται πρώτη, για να μην υπάρχουν περιθώρια αιφνιδιασμού. Ξέρω περίπου πότε κι από που θα εισβάλει ο εχθρός. Είμαι πανέτοιμη. Στήσιμο αγέρωχο, σαρανταπεντάρα οπτική γωνία, τα ‘παμε αυτά, συγκεντρώνομαι, ελέγχω τα πάντα, κυριαρχώ. Συγκαταβατικό κούνημα κεφαλιού, δοξάστε με υπήκοοι, αδιόρατο χαμόγελο, είμαι ανεξιχνίαστη, ανέγγιχτη, και….να ‘την. Πλησιάζει. Έλα, σε περιμένω. Κοίτα με καλά. Κλονίζεσαι, ε; Τρέμεις. Εσύ είσαι η Άλλη; Εσύ με απειλείς; Εσύ πίστεψες ότι μπορείς να με κλέψεις; Να κλέψεις τη θέση Μου, το ρόλο Μου, το βασίλειό Μου; Καταλαβαίνεις σε ποια εναντιώνεσαι; Είσαι έτοιμη για το ικρίωμα; Για τον αποκεφαλισμό; Μα… ποιος μου μιλάει; Τι θες εσύ, πως με διακόπτεις μια τέτοια στιγμή, τι; Τι μου λες; Δεν μπορεί να ξεστόμισες κάτι τόσο τερατώδες, ποια μου μοιάζει, ποια είναι ίδια εγώ, τι λες ανυποψίαστο ζώο, δεν υπάρχει άλλη σαν και μένα, τον καθρέφτη κοίταζες ηλίθια, καμιά δεν είναι σαν και μένα, εγώ είμαι μία και μόνη, μοναδική, έχω το σκήπτρο και τη βούλα, τη βούλα, ακούς;